„Oratorium Warszawskie” to nie tylko wielkie dzieło muzyczno – słowne. To także potężna modlitwa nas samych, naszych przodków, całych pokoleń... Utwór składa się z trzech wyraźnie zarysowanych części, spiętych w jedną całość powracającym motywem przewodnim Matko Zbawiciela.

Część pierwsza opowiada historię zamysłu sprowadzenia tronu Maryi z Częstochowy do Warszawy, aby tu w naszym kościele blask Maryi łagodził trudy okupacji carskiej, utrzymywał polskość w rozdartej przez zaborców Ojczyźnie. Jest to alegoria zwiastowania Maryi,  przechodząca w radosny tryumf sprowadzenia wizerunku Matki do Warszawy a potem zawierzenie Jej wszystkich codziennych spraw i w finale wręcz taneczne Chwalcie Pana wszystkie narody.

Część druga nasycona jest tragizmem, rozpaczą, zwątpieniem. To obraz mrocznej historii naszej stolicy i Polski – od nawałnicy bolszewickiej w 1920 roku, poprzez okupacje 1939 roku, zagładę getta warszawskiego, Powstanie Warszawskie, stan wojenny. Ta przejmująca opowieść to Modlitwa warszawska , w której losy Ojczyzny zawierzane były zawsze Matce. W tej części usłyszymy również pełne zwątpienia i rozpaczy wołanie Matko moja, czy już zapomniałaś o swoich dzieciach? i ciepłą matczyną odpowiedź Znalazłam Cię pośród zgliszczy Twojego świata. Ja Matka Twa, kocham Cię.

Część trzecia, to dziękczynienie za Maryi wstawiennictwo u Pana. Dziękczynienie za darowanie nam trzech Wielkich Polaków: Prymasa Tysiąclecia, Jana Pawła II i księdza Jerzego. W tej części  wyśpiewamy całą naszą ufność i radość, że Matka Zbawiciela przez 100 lat trwa z nami w naszej świątyni, w stolicy.

Oratorium Warszawskie zostało skomponowane przez kompozytora Piotra Pałkę. Autorem libretta, tekstów i pomysłodawcą utworu jest Tadeusz Adamski. Międzyuczelnianym Chórem Akademickim PRO PACE oraz Orkiestrą Symfoniczną Archi Dello Spirito Sancto pod kierownictwem Wojciecha Walczaka dyrygował Sławomir Leszczyński.